Παρά την εκλογική ήττα του Ιουλίου 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει το πλέον ισχυρό αριστερό κόμμα στην Ευρώπη. Βρίσκεται ως αντιπολίτευση αντιμέτωπο με το μείγμα νεοφιλελευθερισμού και παραδοσιακού πελατειακού συστήματος που έφερε τη χώρα στη βαθιά κρίση η οποία εκδηλώθηκε το 2009, και λογικά πρέπει να προετοιμαστεί για να αναλάβει και πάλι τη διακυβέρνηση της χώρας. Για να πετύχει όμως αυτόν το στόχο και να κατορθώσει να υλοποιήσει ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης της οικονομίας και καθιέρωσης ριζοσπαστικών θεσμικών μεταρρυθμίσεων, που θα επιτρέψουν την άσκηση αποτελεσματικής περιβαλλοντικής πολιτικής και την εξάλειψη των ανισοτήτων, πρέπει να έχει το θάρρος και την προνοητικότητα να εξετάσει κριτικά τις ελλείψεις της προηγούμενης κυβερνητικής του θητείας. Για να ξεπεράσουμε μια ιστορική κρίση του καπιταλισμού, της οποίας οι επιπτώσεις είναι όλο και πιο ορατές, για την παραγωγή, το περιβάλλον και τις συνθήκες ζωής των πολλών, πρέπει να σχεδιάσουμε και να υλοποιήσουμε τη μετάβαση σε ένα μετακαπιταλιστικό καθεστώς, όπου ηγεμονική θα είναι μια συμμαχία των λαϊκών τάξεων και όχι ένα παρακμιακό και τροφοδοτούμενο από δημόσιους πόρους κεφάλαιο, όπου η νέα φεουδαρχία θα έχει παραμεριστεί από θεσμούς συμμετοχής των εργαζομένων και των πολιτών στον δημοκρατικό σχεδιασμό.